And what do you believe in???

W życiu każdego człowieka nadchodzi taki moment, w którym zastanawia się on nad swoją wiarą, duchowością. W moim przypadku następuje to od paru lat. Żyjąc w katolickim(w większości) kraju od dziecka byłam nauczana o tej religii. Nie mam zamiaru jakiegoś wielkiego sprzeciwiania się jej czy odłączania się. Nie. Nie jest mi to potrzebne i nie czuję takiej potrzeby.
Wierzę w Boga, Jezusa Chrystusa, Marię i inne podstawowe prawdy wiary. Jestem osobą wierzącą, lecz tzw. nie praktykującą. Dla znacznej ilości naszego społeczeństwa zapewne jest do grzech i sprawa godna pogardy. Według niektórych nie praktykowanie oznacza brak wiary. Nie odczuwam potrzeby uczęszczania co niedzielę na mszę, z której za wiele i tak nie wynoszę i jest to czas szczerze nudno spędzony. Zachowania oraz poglądy wielu księży, których wypowiedzi można słyszeć na mszach jak i w mediach przyczyniają się do mojego zniechęcenie do kościoła. Bóg nie jest kościołem- budynkiem. Często sprowadzony jest do tego aby być instytucją, z której czerpać można duże korzyści- materialne. Przykre, ale prawdziwe. Przykładem osoby, która dorobiła się fortuny na 'wierze' jest Pan Tadeusz Rydzyk, znany raczej wszystkim Polakom. Niestety przez wielu wielbiony.... Pozostawię to bez komentarza. Jeszcze oberwie mi się od jakiegoś mohera:D
Poglądy głoszone przez wiele osób świeckich o bardzo ważnych sprawach, np. w sprawie takiej jak in-vitro. Kościół jest przeciwny temu oto zabiegowi, czego nie rozumiem. Co jest złego w dawaniu ludziom szczęścia pod postacią dziecka? Szczęścia, które z przyczyn naturalnych jest często niemożliwe do osiągnięcia. Przekreślanie ludzi dlatego, że chcą mieć własne dziecko?! Absurd.
Polskie władze, również nie chcą pomagać ludziom w tej sprawie, mimo iż jest to w ich jak największym interesie aby rodziło się więcej dzieci. Przyszłość ludzi mojego pokolenia za lat naście może być dużym problemem. Nie wspominając już o naszych dzieciach.
Jest to zapobieganie niżowi demograficznemu jaki i sytuacji, w której będzie więcej emerytów niż osób pracujących, które będą ich utrzymywać. Jeżeli nie będzie nas miał kto utrzymać to co z nami będzie? ___________
Wracając do tematu kościoła. Otóż jego plusem może być wspólnota, rozumiana przeze mnie jako wspólna modlitwa z innymi. Być może wielu ludzi lubi modlić się/ (bądź odklepywać znane nam regułki na pamięć, nie zastanawiając się nad ich prawdziwym sensem) w towarzystwie innych. Do mojej modlitwy, rozmowy- a raczej monologu kierowanym do Boga nie są mi potrzebne inne osoby. Wystarczy mi cisza... Przepraszam, za rzeczy/sprawy, których żałuję, które mnie trapią; dziękuję za te i proszę o te dla mnie najważniejsze. Mówię o swoich uczuciach, odczuciach, przemyśleniach. Jest to poniekąd rozmowa z samym sobą, którą uważam za bardzo ważną w życiu. Modlę się codziennie. Bywają jednak wyjątki w przypadku kiedy sen jest silniejszy :)
Czasami zdarza mi się ochota pójścia do kościoła, lecz nie zawsze okoliczności na to pozwalają. Nie twierdzę, że kościół jest złem i nie zniechęcam ludzi do praktykowania swojej wiary właśnie w kościele. Jest to własny wybór zgodny z odczuciami i potrzebami danej osoby.
Kolejnym elementem wiążącym się z kościołem katolickim jest spowiedź. Czy pan w sutannie ma prawo mówić mi co mogę, a czego nie mogę robić? Czy ma prawo mnie oceniać? Czy ma on bezpośrednią "łączność" z Bogiem aby udzielać nam rozgrzeszenia, bądź go nie udzielić? Otóż twierdzę, że NIE. Nie widzę sensu w spowiadaniu się tylko po to aby się wyspowiadać. Nie mając na to chęci i spowiadając się z rzeczy, które i tak będziemy robić.
Wiara jest sferą indywidualną i nikt nie ma prawa w nią ingerować w życiu jednostki. Uważam, że każdy człowiek ma w ją w sobie. Osoby uważające się za ateistów, co w dzisiejszych czasach stało się też 'modne', również ją mają. Być może twierdzą inaczej, ale moim zdaniem w momencie kryzysowym, kiedy jedyną możliwością i nadzieją jest silna wiara i oni przekonają się, że jednak wierzą. Nie jest ważne w co/kogo dana osoba wierzy. Ważne, że wierzy.
Do napisania dzisiejszego posta skłonił mnie wczorajszy wyjazd na Jasną Górę do Częstochowy. Uważam to miejsce za święte i szanuję je. Miejsce ma swój urok jak i swoją długą historię sięgającą XIVwieku. Wczorajsza CUDOWNA pogoda sprawiła ten pobyt jeszcze bardziej przyjemnym:) W gablotach można podziwiać świetne eksponaty, najbardziej urzekła mnie biżuteria jak i tkaniny. Niestety zabronione jest robienie zdjęć -_- Oprócz podziwiania pięknych zabytków, można zaczerpnąć również lekcję historii naszego pełnego odwagi i siły kraju. Sam kościół w środku jest pełen niezwykłych zdobień. W bazylice trwa obecnie remont, weszłam tam jednak na chwilę i mimo licznych rusztowań widok jest fascynujący.
Modlitwa w gronie ludzi, z którymi spędziłam 3 lata liceum i są oni mi bliscy jest pozytywnym i dobrym doświadczeniem.
Dzień w Częstochowie był dniem bardzo dobrze i szczęśliwie spędzonym w gronie świetnych ludzi:) Sprzyjająca pogoda wprawiła mnie w bardzo pozytywny nastrój i na szczęście w najbliższych dniach słońce i ciepełko będzie nam nadal towarzyszyć, ach :)
Powracając do wątku duchowości. Jest ona wg mnie pięknie przedstawiona w filmie, który wywarł na mnie bardzo duże wrażenie, czyli "Eat Pray Love". Główna bohaterka w trudnym momencie swojego życia zwraca się pierwszy raz do Boga, prosi go o pomoc. Sposób jej modlitwy bardzo mi się podoba. Jest prawdziwy. W trakcie trwania akcji filmu bohaterka odbywa podróż wgłąb siebie, w różnych niesamowitych miejscach na Ziemi. Więcej opowiadać nie będę. Film naprawdę godny obejrzenia, poruszający istotne sprawy dotyczące naszego wnętrza.

Tym przyjemnym akcentem zakończę dzisiejszy obszerny post:)
Mam nadzieję, że wyrazicie swoją opinię na tematy jakie w nim poruszyłam.

Pozdrawiam i życzę miłego weekendu:)

Sorry that I don't make the english translation today but I think my post is too long to do this, and I'm quite tired today to translate everything. So I ask you to use google translate option. Please forgive me:)
Have a nice weekend ;)